Soms heb ik best wel een beetje te doen met mijn Facebook en Instagram vrienden. Ik hoor ze denken, “heb je haar weer met haar Hugo-foto’s'”. Maar ik kan er gewoon niks aan doen, ik word heel erg blij van Hugo en hij is goed fotografie materiaal.
Voor de mensen die geen idee hebben wie Hugo is, Hugo is onze kater (soort van) die vandaag 2 jaar is geworden, hoera!
Toen ik in april 2013 weer op mezelf ging wonen, stond hoe-dan-ook vast dat er een kat zou komen. Bij mijn ouders hebben we 19 jaar lang plezier gehad van Lotje, en toen zij op een avond ineens dood in de schuur lag, wilde mijn ouders absoluut geen nieuwe kat meer hebben. Gezien het behang wat nog maar half op de muur hing, begreep ik dat ergens wel, maar het was zo ongezellig zonder gemiauw in huis. Gelukkig hadden we nog wel Phoebe, onze witte herder rond lopen, maar toen zei op haar 11e ook dood ging, vond ik er nog maar weinig aan in huize S.
Op een zaterdagochtend reed ik met vriendlief, die toen ook pas een paar weken in mijn leven was naar Kootwijkerbroek. Via marktplaats was ik in contact gekomen met mensen die een nestje jonge katjes hadden. In een doos in de keuken zaten vier piepjonge katjes, twee zwart witte meisjes en twee rode jongetjes. Ik wilde graag een katertje hebben, dat stond vast. Er was er nog een beschikbaar en dat was Hugo. Moeder Troela liep ook in de keuken en zorgde erg goed voor haar kinders.
Met de baasjes spraken we af dat we Hugo 3 weken later zouden ophalen, dan was hij oud genoeg om zijn moeder te verlaten. Och, wachten duurt lang…
Drie weken later maakte we weer dezelde reis naar Kootwijkerbroek, maar dit keer namen we een mandje mee. Ik was als een kind zo blij toen we terug reden met Hugo in het mandje. Eenmaal thuis aangekomen verkende hij op zijn gemak ons huisje (ja het was inmiddels niet meer alleen mijn huis, dingen kunnen rap gaan..!)
Aan het eind van de dag, viel hij ‘in’ de tv kast, naast de dvd speler in slaap, helemaal moe.
Hugo heeft zijn naam eigenlijk aan mijn ouders te danken. Als ik als jongen was geboren dan had ik Hugo geheten. Ik vond het wel een leuke, stoere naam en vooral grappig om hem daarom zo te noemen!
Inmiddels zijn we dus twee jaar verder en ik ben helemaal dol op dit beest. Hij heeft echt zijn eigen karakter, kijkt graag de kat uit de boom en moet echt even wennen als er bezoek over de vloer is. Ook komt hij niet zomaar bij je op schoot zitten. Hij vindt dit best een beetje spannend, als je hem op pakt wil hij weg, ook wanneer je hem op schoot zet. Als hij zin heeft om bij me op schoot te zitten dan komt hij vanzelf. Maar wanneer ik iets ga verzitten, iets te hard praat of moet hoesten dan issie weg. Maar de momenten dat hij op schoot komt zitten ben ik zielsgelukkig.
Hugo is wel een beetje dommig, verstapt zich vaak als hij over de leuning van de bank loopt en kijkt schichtig om zicht heen als hij probeert een duif te vangen, en dit mislukt, “Dit heef niemand hopelijk gezien?!”
Vandaag ving hij, op zijn verjaardag, zijn 2e muis. Tenminste, dit is de tweede die hij bij me bracht. Want wie jarig is, trakteert, toch?!
Ik heb zo te doen met mensen die niet van katten houden. Wanneer ik bij mensen kom die een huisdier in huis hebben, begroet ik die vaak als eerst. Een huis met een kat (of ander dier) is per definitie gezellig. Een dier brengt zoveel liefde en gezelligheid met zich mee, zeker wanneer je net als ik niet werkt en dus veel thuis bent. Daarom gun ik iedereen een Hugo, in welke vorm dan ook. Soms betrap ik mezelf erop dat ik hele verhalen tegen hem ophang, hij miauwt af en toe met een gerustellende blik terug en dan weet ik dat hij begrijpt wat ik bedoel.
Hopelijk mogen we minstens zo lang van Hugo genieten als we van Lotje hebben gedaan!
Deerne 